Totaal toegestane vangsten (TAC's) en vangstmogelijkheden zijn vangstbeperkingen die zijn ingesteld voor de meeste commerciële visbestanden. TAC's worden uitgedrukt in tonnen of aantallen. De Europese Commissie bereidt de voorstellen met betrekking tot de TAC's voor en baseert die op wetenschappelijk advies over de toestand van de visbestanden. Dit advies komt van organen zoals de Internationale Raad voor het onderzoek van de zee (International Council for the Exploration of the Sea of ICES) en het Wetenschappelijk, Technisch en Economisch Comité voor de visserij (WTECV). Het is de Raad van Visserijministers die elk jaar de TAC's voor de meeste visbestanden vastlegt. Deze onderhandelingen vinden steeds in december plaats en treden in werking in het jaar daarop. Tussen EU-landen worden TAC's verdeeld op basis van nationale quota. Om die quota te verdelen, wordt voor ieder bestand per EU-land een verschillend toewijzingspercentage toegepast. Dit vaste percentage staat bekend als de “relatieve stabiliteit”. Zodra de TAC's onder de EU-landen verdeeld zijn, kunnen zij onderling quota uitwisselen.
Voor visbestanden die gedeeld en gezamenlijk beheerd worden met (groepen) landen buiten de EU, worden aparte TAC-afspraken gemaakt.
Als EU-lidstaten de nationale quota onder hun eigen vissers verdelen, dan moeten ze transparante en objectieve criteria toepassen. Bovendien is elk land er zelf voor verantwoordelijk dat de quota niet worden overschreden. Als het quotum van een bepaalde soort bereikt is, moet het EU-land in kwestie de vangst stoppen. Zie concreet de tijdelijk aanvullende maatregelen.
In Vlaanderen hebben de zeevisserijsector en de Vlaamse overheid steeds een efficiënt quotabeheer nagestreefd. Er is geopteerd voor een collectief benuttingssysteem waarbij de quota niet aan individuele vaartuigen worden toegewezen. Dit betekent onder meer dat er geen vangstrechten kunnen worden overgedragen en dat de daaraan verbonden exploitatiekosten dus ook niet nodeloos worden opgedreven. Maar even belangrijk is het dan om de toegekende quota zo maximaal mogelijk te benutten.
Het beheer is gedecentraliseerd en steunt op een bottom-up-aanpak. Daarbij formuleert de Quotacommissie van de producentenorganisatie voor vissers (de Rederscentrale) regelmatig adviezen.
België kent dus geen quota toe op vaartuigniveau. Er gelden in feite vier systemen :
- toewijzing in functie van het motorvermogen;
- toewijzing per visreis, per dag aanwezigheid in het gebied;
- toewijzing per kustvisserssegment;
- vrij systeem.
Het huidige collectief quotabeheerssysteem is gebaseerd op de volgende principes:
- maximale flexibiliteit;
- minimale kosten voor de productierechten;
- bescherming van het klein vlootsegment en het kustvisserssegment in het bijzonder;
- spreiding van de vangstmogelijkheden over het gehele jaar;
- toegang tot de sector voor volgende generaties mogelijk houden;
- advies van sectorgenoten inwinnen via de Quotacommissie;
- de vangstmogelijkheden van de gemeenschap mogen gratis gebruikt worden;
- toegekende vangsthoeveelheden mogen niet geruild, verhuurd of verkocht worden;
- een wettelijke basis voor de toekenning, met name de jaarlijkse tijdelijke aanvullende maatregelen die per ministerieel besluit worden vastgelegd.